Wiedza i sztuka krawiectwa rozwijały się powoli i stopniowo w
Europie między XII i XIV w. W Polsce pierwsza wzmianka o
istnieniu cechu krawców pochodzi z Warszawy z 1282 r., gdzie
istniał podział na krawców płóciennych, czyli szyjących dla
mężczyzn i jedwabnych szyjących dla kobiet.
Krawiectwo wiejskie było rzemiosłem powszechnym. Prawie w
każdej rodzinie jedna osoba trudniła się szyciem. Rodzinni
krawcy we własnym zakresie szyli bieliznę damską, męską i
dziecięcą oraz okrycia wiosenne, jesienne i zimowe.
Wszystkie prace krawieckie były wykonywane ręcznie za pomocą igły. Maszyny do szycia
pojawiły się w warsztatach krawieckich dopiero w ostatnich latach XIX stulecia. Na początku XX
wieku powstało krawiectwo objazdowe, które przyczyniło się do stopniowego zanikania
krawiectwa rodzinnego.
