Polega na kształtowaniu metali na gorąco po ogrzaniu ich do
temperatury mięknięcia. Na ziemiach polskich był to jeden z
najbardziej popularnych zawodów, o czym świadczyć może
powszechność nazwiska Kowalski.
Miejscem pracy kowala jest kuźnia, która dawniej stanowiła
osobny budynek przy drodze na skraju wsi bądź poza wsią,
przy szlakach komunikacyjnych.
Podstawowym materiałem kowalskim jest żelazo. Wyposażenie kuźni było raczej skromne z
powodu wysokiej ceny żelaza. Wykonywano więc narzędzia drewniane, a tylko ich główną część
kuto z metalu. Zmiany w wyposażeniu kuźni przyniósł dopiero napływ narzędzi produkowanych
przez przemysł maszynowy.
Kowal to także podkuwacz koni. Obowiązkowym w kuźni był zestaw do podkucia koni
składający się z młotka widłaka do wyciągania hufnali, pilnika zdzieraka do wyrównywania
kopyta, obcęgów, noża lub struga do kopyt, narzędzi do pielęgnacji, czyszczenia i obcinania.
